☃️ Pycha Kroczy Przed Upadkiem Memy
Z jednej strony fajnie jest być z czegoś dumnym, a z drugiej strony okazuje się, że duma może być też sygnałem czegoś nie do końca w porządku w nas samych. Dlatego uznaliśmy z Ewą, że warto się temu przyjrzeć. Ja jeśli chodzi o emocje, to najbardziej jednak pamiętam takie zdanie – duma kroczy przed upadkiem. Ewa Turek. O tak.
“@MariuszP0305 @AGozdyra @JanKanthak @PolsatNewsPL Oni tak będą się nadymać, puszyć, rosnąć w wyimaginowanej glorii i chwale, aż w końcu pękną od nadmiaru próżności, pychy i buty. Pycha kroczy przed upadkiem. Wierzę w to.”
Peja odbił, zauważając, że na dwa dni przed premierą nowego singla to raczej Paluch szuka uwagi. – Nawet nie mam na Ciebie określenia (śmiech). To zapewne przez braki w edukacji – napisał później Peja, odnosząc się do porannej wypowiedzi Palucha. Raper posłużył się również maksymą „pycha kroczy przed upadkiem”.
Bez względu na stan posiadania, osiągnięcia życiowe, zawodowe, bez względu na to, czy to whisky, wódka czy „tylko” prosecco. Choroba alkoholowa jest wyjątkowo demokratyczna - dziś ja, jutro możesz to być Ty. A jeśli wydaje Ci się inaczej, to pamiętaj, że pycha kroczy przed upadkiem.
Pycha kroczy przed upadkiem. [05-02-2023 12:25] LysyZeStartreka. 0 / 0; Tak, z pewnością za nieprzemyślane zdanie w wywiadzie zapłaci swoją karierą. Całe
Przypowieści Salomona 16:18 Nowa Biblia Gdańska (NBG) Przypowieści Salomona 16:18. Przed upadkiem idzie pycha; a przed ruiną wyniosłość ducha. Czytaj pełny rozdział Przypowieści Salomona 16. Widok Przypowieści Salomona 16:18 w kontekście.
PYCHA KROCZY PRZED UPADKIEM Już niejednego pogrążył zachwyt nad samym sobą, który usypia czujność wobec czającego się problemu. W chwilach wzniosłości
Rywale Polaków zachwyceni przed barażami o Euro. Potężny atut po stronie przeciwników. Jako wymarzony scenariusz dla reprezentacji Walii określiły brytyjskie media losowanie baraży do
Suggest an example. Advertising. More features with our free app. Voice and photo translation, offline features, synonyms, conjugation, learning games. Results: 3. Exact: 3. Elapsed time: 34 ms. Translations in context of "Pycha kroczy" in Polish-English from Reverso Context: "Pycha kroczy przed upadkiem".
Jesteśmy słabą drużyną - mówi wprost Leo Messi. - Nie wiem czy zostanę w klubie - dodaje trener Quique Setien. W kilka miesięcy FC Barcelona popełniła masę błędów, które zniszczyły
1.8K views, 61 likes, 32 loves, 42 comments, 1 shares, Facebook Watch Videos from Foto Sparta Brodnica: Junior Starszy BKS Sparta [11:1] UKS SMS Włocławek. Co za widowisko. Włocławek dał akademicki
Najlepsze memy o kotach. Gdzie saszeta? Te memy doprowadzą Was do łez ze śmiechu. Twój kot też tak robi? (MEMY) 12.11.2023 Najbardziej poszukiwane antyki. Unikalne przedmioty do kupienia na aukcjach internetowych. Masz je w domu? 12.11.2023 PKO Ekstraklasa. Skandaliczne zachowanie bramkarza Zagłębia Lubin Sokratis Dioudis.
RcNwnos. Dodał(a): zakazanememy Data: 2021-11-06 22:12 Kategoria: Ogólna Pycha kroczy przed upadkiem. Dodał(a): zakazanememy Data: 2021-11-06 22:12 Kategoria: Ogólna Hipokryzja! Dodał(a): zakazanememy Data: 2021-11-06 22:12 Kategoria: Ogólna Potwór! Dodał(a): zakazanememy Data: 2021-11-06 22:12 Kategoria: Ogólna Morderczyni! Dodał(a): zakazanememy Data: 2021-11-06 22:12 Kategoria: Ogólna Jemu już nic nie pomoże Dodał(a): zakazanememy Data: 2021-11-06 22:12 Kategoria: Ogólna Tak będzie Następna strona ‹ PierwszyOstatni ›
Wisła Kraków spadła z PKO BP Ekstraklasy. Jakub Błaszczykowski przemówił do kibiców przed ostatnim domowym meczem. Były piłkarz Borussii Dortmund przyznał, że „zaje***”. Kamil Kosowski w felietonie dla Przeglądu Sportowego krytykuje wulgarny sposób wypowiedzi 108-krotnego reprezentanta Polski. Niestosowne przemówienie Błaszczykowskiego – W przekroju sezonu wielokrotnie widzieliśmy i mówiliśmy, że pycha kroczy przed upadkiem. Wiele rzeczy w Wiśle nie działało i wypadało wytłumaczyć fanom, dlaczego Biała Gwiazda spadła. A na murawę wyszedł współwłaściciel klubu, który próbował podnieść kibiców na duchu i chciał wzmocnić swój przekaz wulgaryzmami – zaczął Kamil Kosowski. – Moim zdaniem tylko go osłabił i osobiście jestem tym zażenowany. Być może to trafi do 20-latków, ale do dojrzałych kibiców raczej nie” – dodał były piłkarz Wisły Kraków. Runjaić wchodzi do Legii z drzwiami. „Nie będzie transferów bez mojej zgody” [CZYTAJ] „Zarządzanie nie wychodzi im najlepiej” 44-letni ekspert Canal+ Sport w dalszej części felietonu kontynuuje krytykę względem Jakuba Błaszczykowskiego. Kosowski stwierdził, że w żadnym poważnym europejskim klubie właściciel nie wypowiedziałby się w ten sposób przy tysiącach kibiców. – Nie wyobrażam sobie, by właściciel poważnego europejskiego klubu wychodził na murawę i przepraszał za to, że „zaje***”. Nie mieści mi się w głowie, jak można mówić takie słowa, gdy na trybunach siedzą dzieci. Kochamy Kubę za to, jak reprezentował Polskę i za to, jak walczył, by Wisła nie upadła. Zarządzanie klubem jemu i jego bratu nie wychodzi jednak najlepiej – podsumował. Crvena zvezda piąty raz z rzędu wygrała ligę serbską! Mistrzostwo przypieczętował bramkarz [WIDEO] Wisła Kraków zakończyła sezon PKO BP Ekstraklasy na 17. miejscu. Biała Gwiazda zebrała 31 punktów w 34 spotkaniach. Razem z krakowskim klubem do I ligi spadły Górnik Łęczna i Bruk-Bet Termalica Nieciecza. Źródło: Przegląd Sportowy, WP Sportowe Fakty About Latest Posts
Żyrafom, podobnie jak słoniom czy nosorożcom, grozi wyginięcie. W Kongu są zabijane dla długich czarnych pędzli, które mają na ogonach. W Sudanie Południowym na mięso. Najwięcej ginie z powodu rozwoju rolnictwa. Jest rześki, lutowy poranek. W Kenii słońce wstaje szybko, ale przed szóstą nad jeziorem Naivasha widoczność jest wciąż słaba z powodu mgieł. Przedzieramy się przez zarośla, starając się nie wdepnąć w łajno hipopotama. – Gdybyście zjawili się tu po zachodzie słońca, spacer mógłby skończyć się tragicznie. Hipopotamy zabijają najwięcej ludzi w Afryce; gdy są wystraszone lub wściekłe, tratują wszystko, co znajdzie się na ich drodze, a biegają bardzo szybko – szepcze nasz przewodnik Norman. Do Crescent Island Game Park nad jeziorem Naivasha nie przyjeżdża się jednak po to, by podziwiać hipopotamy. Ten rezerwat dzikiej zwierzyny słynie ze spacerów z żyrafami. W odróżnieniu od tradycyjnych safari organizowanych w parkach narodowych Masai Mara czy Tsawo w Crescent Island można wysiąść z auta i podejść naprawdę blisko zwierząt. Oczywiście trzeba zachować ostrożność, ale prywatny właściciel za niewygórowaną opłatą pozwala na znacznie więcej niż władze państwowych parków. Chętnych nie brakuje. Najpierw pojawiają się zebry; zgrabne, pasiaste zadki znikają w gęstwinie – zwierzęta nie są przesadnie płochliwe, ale zachowują dystans. Potem w oddali zaczynają majaczyć sylwetki afrykańskich akacji, rozciągających swe parasole nad sawanną. Przy jednym z drzew stoi wielki, może nawet pięciometrowy samiec żyrafy. Jest tak zajęty odzieraniem młodej, soczystej kory z górnej partii pnia, że nie zauważa skradającej się grupki ludzi. Zbliżam się do niego na odległość kilku metrów. Norman macha ręką, żebym się już zatrzymał. Widzę dokładnie długi purpurowy język, który niczym wąż wysuwa się z żyrafiego pyska i z niezwykłą precyzją zahacza kawałki kory. Wbrew nazwie Crescent Island Game Park nie jest wyspą, tylko półwyspem odgrodzonym od reszty sawanny wysokim płotem. Żyrafom nie zagrażają tu ani kłusownicy, ani rolnicy wycinający drzewa pod pola uprawne. Lwów (które jako jedyne z drapieżników polują na żyrafy) też tu nie ma, więc majestatyczne przeżuwacze znalazły tu bezpieczną przystań. W czasie kilkugodzinnego spaceru spotykam ich dziesiątki – samce, samice z młodymi, małe stadka, maruderów i samotników. Żyrafy uwielbiam od dzieciństwa. „Wielką majówkę” Krzysztofa Rogulskiego oglądałem wiele razy właśnie z powodu sceny z żyrafą, ale żyjące w naturalnym środowisku zobaczyłem dopiero w dniu swych 39. urodzin – w sierpniu 2005 roku w rezerwacie Masai Mara w Kenii. Od tamtej pory wracałem do Afryki kilkakrotnie. Spacerowałem z żyrafami w Kenii, podglądałem je w Ugandzie. W Namibii widziałem, jak z szeroko rozstawionymi przednimi nogami schylają się do wodopoju. W lipcu 2016 roku znów miałem okazję oglądać żyrafy – tym razem w Rwandzie, w Parku Narodowym Akagera przy granicy z Tanzanią. Rwanda jest jednym z nielicznych przykładów sukcesu, jeśli chodzi o program ochrony tych najwyższych ssaków. Jeszcze czterdzieści lat temu nie było tam ani jednej żyrafy. Ale w 1986 r. rząd Kenii podarował władzom w Kigali dwa samce i cztery samice żyrafy masajskiej. Dwa lata później w Akagerze pojawiły się pierwsze żyrafie cielęta. Żyrafy podobnie jak inne dzikie zwierzęta ucierpiały na skutek wojny domowej w latach 90. Akagerę ogołocili uchodźcy z plemienia Hutu, kryjący się tu przed oddziałami Tutsi. Na szczęście ludzie nie zdołali wybić wszystkich żyraf, tak jak zrobili to z lwami. Kiedy w 2010 roku zarządzanie parkiem przejęła firma z RPA, zaczęto z powietrza liczyć dziką zwierzynę, w tym żyrafy. Z ostatniego takiego badania zrobionego cztery lata temu wynika, że populacja rozrosła się do ponad stu sztuk, choć większość żyje poza granicami parku. Eksperci przestrzegają, że wcześniej czy później dojdzie do konfliktów rolników z tymi zwierzętami, bo ziemi pod uprawę w Rwandzie brakuje, a potrzeby rosną. Podobnie jest w całej Afryce. Ludzie wycinają drzewa, których liśćmi żywią się żyrafy. Wypalają też busz i trawy, by sadzić maniok czy kukurydzę. Sawannę zamieniają na grodzone pastwiska, które dla dzikich zwierząt mogą się stać śmiertelną pułapką. Podróżując w 2013 roku po Namibii, natknąłem się na zaplątany w drut kolczasty korpus żyrafy. Był wyżarty od środka. Zjadane żywcem przez hieny i sępy zwierzę musiało straszliwie cierpieć. Ludzie, których spotkałem po drodze do parku narodowego Etosha, mówili mi, że takich przypadków jest więcej. – Żyrafom, podobnie jak innym dzikim zwierzętom w Afryce, najbardziej zagraża wzrost liczby ludności. To pociąga ze sobą utratę, fragmentację lub niszczenie siedlisk naturalnych – tłumaczy mi Stephanie Fennessy, szefowa Fundacji Ochrony Żyraf (GFC) z siedzibą w Namibii. Jej mąż Julian, który jest najsłynniejszym badaczem żyraf na świecie, zwrócił niedawno uwagę światowych mediów na fakt, że żyrafy w odróżnieniu od słoni czy nosorożców zupełnie zniknęły z radarów opinii publicznej, jakby nic im nie zagrażało. Jednak w grudniu zeszłego roku Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN), która publikuje Czerwoną Księgę zagrożonych gatunków, oznajmiła, że te najwyższe ssaki na ziemi zagrożone są wyginięciem. W ciągu ostatnich 30 lat ich populacja zmniejszyła się o ponad 30 proc. Jest ich obecnie ok. 97,5 tys., choć jeszcze 100 lat temu w Afryce żyło ich co najmniej milion. W tych krajach, do których na bezkrwawe safari jeżdżą turyści – w Kenii, Tanzanii, Namibii czy Afryce Południowej – populacje żyraf są nadal spore. Dobrze sprawdził się tam model prywatnych rancz safari, których właściciele dostają niejako w dzierżawę dzikie zwierzęta i mogą czerpać korzyści z pokazywania ich turystom, ale w zamian karmią je w czasie suszy i pilnują przed kłusownikami. W samej Namibii w takich prywatnych enklawach żyje ok. 23 tys. żyraf. Znacznie gorzej jest tam, dokąd masowa turystyka nie dociera – w Nigerii, Angoli, Somalii, Kongu czy Sudanie Południowym, gdzie mięso z buszu ratuje od głodu całe wioski; w końcu dorosły samiec waży ponad tonę. Na żyrafy polują rebelianci z ugandyjskiej Armii Bożego Oporu, ukrywającej się na pograniczu Konga, Sudanu Południowego i Ugandy. W Kongu padają one ofiarą plemiennej tradycji, zgodnie z którą rodzina narzeczonego wręcza w prezencie przyszłemu teściowi czarną końcówkę blisko metrowego żyrafiego ogona. Dlatego społeczność międzynarodowa przegrywa batalię o przyszłość najwyższych ssaków na ziemi. W ciągu ostatnich kliku dekad zwierzęta te całkowicie wyginęły w Erytrei, Gwinei, Mauretanii i Senegalu i są zagrożone w Somalii, Nigerii i Mali. Pojawiają się jednak promyki nadziei. Udało się uratować niewielką populację rzadkich żyraf zachodnich w Nigrze. Na terenach, gdzie występowały, zaczęto rozdawać darmowe drewno na opał, więc ludzie przestali wycinać drzewa. Z kolei w graniczących z parkami narodowymi osadach wykopano głębokie studnie, więc wieśniacy nie musieli już czerpać wody z naturalnych wodopojów wykorzystywanych przez zwierzęta. Rezultaty przerosły oczekiwania. Jeszcze w połowie lat 90. w tym najbiedniejszym kraju Afryki żyło ledwie 50 żyraf zachodnich, dziś szacuje się, że jest ich ponad 400. Żyrafy w Nigrze przetrwały dzięki projektowi GFC, którym kierował Julian Fennessy. – Aby uratować żyrafy, trzeba zwrócić uwagę świata na trudną sytuację tych zwierząt. Takie organizacje jak nasza potrzebują funduszy, a te nie napłyną, jeśli ludzie i rządy nie będą świadome problemu – tłumaczy mi Stephanie Fennessy. Kiedy pytam ją, dlaczego jej zdaniem ludzkość przegapiła dramat żyraf, odpowiada: – Być może dlatego, że nie są dość sexy. Nie przejawiają tak silnych związków rodzinnych jak słonie, co przemawia ludziom do wyobraźni. Nie mają wielkich zębów, więc nie są tak straszne jak drapieżniki. Nie zaistniały więc w świadomości Zachodu – inaczej niż słonie czy lwy, które przeniknęły do niej pod postacią Bambich, Trąbalskich czy Króla Lwa. Mają też dość zaskakujące zwyczaje – zwłaszcza walkę przez uderzenie szyjami, jaką toczą ze sobą samce ubiegające się o przywilej kopulacji z samicą w rui. Jednak w wielu wypadkach kończy się ona seksem bynajmniej nie z samicą, ale... pomiędzy podnieconymi samcami. No, ale to, że żyrafy są dość odjazdowe, widać gołym okiem. Czy to jednak powód, by pozwolić na ich zagładę?„Fot. Jacek Pawlicki”
Pycha. Według powszechnego przekonania kroczy przed upadkiem. Historia w pewien sposób potwierdza to przekonanie, ukazując historię państw i narodów, które były wielkie, a po których niejednokrotnie pozostały jedynie nieliczne artefakty ekscytujące wyłącznie archeologów i historyków. Są narody, które upadały i z upadku się dźwigały, dając świadectwo wewnętrznej siły. Taki los był i naszym, Polaków udziałem. I chyba w zawodach tych przez mistrzynię życia Historię organizowanych powinien (niestety) przypaść nam puchar z napisem „Za zajęcie pierwszego miejsca”. Nam udało się powstać z kolan po raz kolejny, inne jednak narody europejskie najwyraźniej podźwignąć się nie mogą lub też nie chcą. Co gorsza, zaczynają przekonywać, że pozycja to wspaniała, wygodna i godna, że wszyscy tak powinni, ba – wręcz muszą. Standardy, ale jakie? Jednym z argumentów wytaczanych przeciwko polskiemu rządowi, konsekwentnie odmawiającemu udziału w niszczeniu cywilizacji europejskiej, jest stwierdzenie wręcz – jak sądzą posługujący się nim – nieodparte. Otóż Niemcy, Francja, Belgia i inne państwa starej Unii twierdzą, że Polska musi przestrzegać „standardów europejskich”. Usłyszawszy owo potężne „A”, próżno jednak czekać na kolejne głoski. Owe twarde standardy stają się jakieś takie mgliste, niedookreślone. Europejscy mężowie stanu zdołali ostatecznie wydusić z siebie, że chodzi o „solidarność europejską”. Ciekawe, czy mówiąc to, mają na myśli również postawę Francji i Wielkiej Brytanii w 1939 r.? A może mówiąc, że Polska musi przestrzegać ustaleń, bo przecież pacta sunt servanda, odwołują się do Karty Atlantyckiej, w której USA i Zjednoczone Królestwo uroczyście zapewniły, że żadnemu państwu biorącemu udział w wojnie z III Rzeszą nie zostanie narzucona niechciana przezeń forma rządów, żadne też z państw napadniętych przez III Rzeszę nie poniesie strat terytorialnych? A już z pewnością przypominają sobie owego ducha solidarności, jaki towarzyszył im w czerwcu 1946 r., gdy ulicami Londynu w paradzie zwycięstwa przemaszerowali żołnierze 30 państw biorących udział w wojnie światowej po stronie aliantów. Byli dzielni żołnierze z Fidżi i Seszeli, wykluczono Polaków – by w imię europejskiej solidarności nie irytować Stalina. Nie czytali Sienkiewicza A wracając do Karty Atlantyckiej, nowoczesnego wyrazu myśli liberalnej i demokratycznej. Ciekawe, czy którykolwiek z jej twórców i sygnatariuszy zdawał sobie sprawę, w jak dużym stopniu powtarzała ona koncepcje chrześcijańskie wynikające z doktryny wojny sprawiedliwej św. Augustyna oraz – szczególnie – poglądy Pawła Włodkowica. To właśnie bowiem kanonik krakowski w 1415 r., stojąc niemal samotnie w obliczu cesarza, papieża, licznych książąt Kościoła i świeckich, sformułował i dobitnie wypowiedział przekonanie o niezbywalnym i nienaruszalnym prawie narodów do suwerennego wyboru formy ustrojowej własnego państwa. To zachodnia Europa przez następne wieki uparcie trzymała się koncepcji, że od woli władcy zależy nie tylko ustrój i organizacja państwa, ale również religia, jaką wyznawać mogą poddani. Dzisiejsi eurokraci zachowują się dokładnie jak Krzyżacy, przeciwko którym na soborze w Konstancji wystąpił Paweł Włodkowic: przyznają sami sobie mandat i prawo do decydowania w imieniu narodów o kształcie ich państw, o modelu relacji społecznych, o sposobie działania instytucji państwowych. Zapewne nie czytali powieści Henryka Sienkiewicza i nie znają słów, które polski noblista włożył w usta króla Władysława Jagiełły stojącego nad trupem Ulricha von Jungingena, wodza antypolskiej koalicji europejskiej: „Oto jest ten, który jeszcze dziś rano mniemał się być wyższym nad wszystkie mocarze świata”. Na peryferiach Europy I doszliśmy do kolejnego ze „standardów europejskich” – wolności osobistej. To bowiem właśnie król Władysław Jagiełło powinien być patronem przyrodzonych, nienaruszalnych, niezbywalnych i uniwersalnych indywidualnych praw człowieka. W nadanym przez niego w latach 1430–1433 przywileju jedlneńsko-krakowskim zawarte zostały prawa do wolności, do nietykalności cielesnej, do sprawiedliwego procesu. Oczywiście, że prawa te przysługiwały tylko rycerstwu – ale pamiętać należy, że w owym czasie rycerstwo stanowiło powyżej 10 proc. populacji zamieszkującej ziemie Królestwa, że w następnych latach owe prawa rozciągane były na kolejne kategorie ludności, zwłaszcza w Wielkim Księstwie Litewskim. W rezultacie, na przełomie XVI i XVII stulecia unikatowe w skali ówczesnego świata prawa dające wolność osobistą objęły ok. 12–13 proc. ludności Rzeczypospolitej będącej wówczas największym państwem Europy. Dla całości obrazu zobaczmy, jak to wyglądało w krajach, których przywódcy mówią o przywracaniu praworządności w Polsce i ubolewają, że Polacy tracą okazję, by siedzieć cicho. We Francji każdy poddany królewski mógł być uwięziony na podstawie listu królewskiego, będącego prostym wyrazem woli monarchy, by ktoś znikł – na kilka miesięcy, lat, na całe życie. Bez procesu, dowodów, sądu. Stan ten zmieniła dopiero konstytucja francuska z września 1791 r. Gwarancje wolności osobistej dawała też angielska Magna Charta (1215 r.), choć jej postanowienia monarchowie nieustannie starali się kwestionować, omijać lub łamać i dopiero Habeas Corpus Act z 1679 r. ostatecznie zagwarantował obywatelom prawo do sądu. I była jeszcze węgierska Złota Bulla króla Andrzeja II, również zawierająca gwarancje wolności. Gdy umieścimy te akty na mapie Europy, zobaczymy, że powstawały one na jej peryferiach, gdzie tradycje wolności tworzone i kultywowane były przez ludzi pogranicza, dla których wolność osobista była fundamentem świata. Instynktowna sympatia I jeszcze jedna niezwykła koncepcja: państwo jest wytworem woli i pracy wspólnoty, najczęściej narodowej. Nie jest własnością cesarza czy króla, nie konstruują go zaciężne regimenty czy małżeńskie koligacje. Państwo to nie ziemia, instytucje, panujący, państwo to ludzie i ich pamięć, ich uczucia i działania. Dziś to takie oczywiste, w lipcu 1797 r. był to absolutny przełom w myśleniu o relacjach obywateli, wspólnoty z państwem. A najwspanialsze jest to, że taką nowatorską myśl Józef Wybicki zdołał zawrzeć w jednej strofie żołnierskiej piosenki: „Jeszcze Polska nie zginęła, kiedy my żyjemy…”. W tym roku po raz pierwszy na Wyspach Brytyjskich, z inicjatywy ambasadora RP Arkadego Rzegockiego odbył się Polish Heritage Day (dzień polskiego dziedzictwa). Było pięknie, biało-czerwono, kolorowo i radośnie. Były ludowe stroje, śpiewy, pierogi, lepienie garnków, dziecięce zabawy i przyjacielskie rywalizacje dorosłych. To wspaniały początek cyklicznej imprezy. I warto w jej kolejnych edycjach pokazać, że Polska to kraj nie tylko szanujący swoją tradycję, lecz także to Naród i państwo mające istotny, niepowtarzalny wkład w budowę cywilizacji łacińskiej. Wszak Brytyjczykiem był Gilbert Keith Chesterton, który powiedział takie oto słowa: „Moja instynktowna sympatia do Polski zrodziła się pod wpływem ciągłych oskarżeń miotanych przeciwko niej; i – rzec mogę – wyrobiłem sobie sąd o Polsce na podstawie jej nieprzyjaciół. Doszedłem mianowicie do niezawodnego wniosku, że nieprzyjaciele Polski są prawie zawsze nieprzyjaciółmi wielkoduszności i męstwa. Ilekroć zdarzało mi się spotkać osobnika o niewolniczej duszy, uprawiającego lichwę i kult terroru, grzęznącego przy tym w bagnie materialistycznej polityki, tylekroć odkrywałem w tym osobniku, obok powyższych właściwości, namiętną nienawiść do Polski”. Źródło:
W porządku, róbcie tak dalej, chciałoby się powiedzieć, o ile komuś nie sprawia różnicy, kto w Polsce rządzi i pilnuje interesów. Mnie zależy, dlatego powiem głośno, że to beztroska kroczy przed upadkiem. PO przez osiem lat kradła miliardy, a w tle pojawiały się nawet krwawe zbrodnie, dość przywołać „samobójstwo” Jolanty Brzeskiej. No i co? Nic, najmniejszego wrażenia nie zrobiło to na wyborcach, w najlepszym razie minimalne. Co stało za upadkiem PO? Ośmiorniczki za 14 zł, które pewien podrzędny restaurator kupował w dyskoncie za rogiem i potem sprzedawał po 500 zł na rachunek podatnika. PO zabiły taśmy, i jeśli były tam jakieś bulwersujące treści, to nie one przebiły się do opinii publicznej. Hitami stały się bon moty takie jak: „Za sześć tysięcy pracuje złodziej albo idiota”, „Ale jaja, ale jaja, ale jaja”, „ch…, d… i kamieni kupa”. O CIECH czy o „zajeb…u opozycji komisją” – nikt słowem nie wspomni. Co to oznacza? Oznacza to tyle, że na każdą partię są taśmy i wcale nie musi być nagrane 100 milionów łapówki, wystarczy coś, co kupi publika. W związku z powyższym uprzedzam, żeby nie było, że nie uprzedzałem. Sprawa posła Pięty pokazuje beztroskę PiS i materiał na dużą „taśmę PiS”. Kto zrozumie, ten przeżyje, kto zlekceważy, zginie marnie, jak nie przymierzając Sławek Nowak. Źródło:
pycha kroczy przed upadkiem memy
